yOktU - 2

Arkalarda oturuyordu. Biraz silik ve ezik bir duruşu vardı. Biraz da çocukça. Sesini beğenmişti ilk olarak. Çünkü sadece sesini duyuyordu, önde oturduğu için. Her defasında dönüp bakması gerekiyordu.
Böyle başladı her şey.
Daha sonraki günlerde yanına oturmuştu kız. Her defasında ona dönüp kalem alıyor imza için, beraber yapmayı teklif ediyordu verilen kısa ödevleri. Arkadaşına dediği "beğeniyorum onu" cümlesinin etkisine girmişti artık.Hep onu düşünüyordu. O nun her merhabası mutluluk veriyor, telefonuna ondan gelen çağrıyı görünce içine bir sıcaklık doluyor, göz göze geldiklerinde içinden "acaba oda beni..." cümlesi geçiyordu. Gereksiz bir mesaj da bile kalbi yerinden çıkacak gibi oluyordu.

...
Sonunda olması gereken oldu ve konuştu kızla.
" Bana göre değil, şimdilik bir ilişki istemiyorum" dedi kız.
Beklemiyordu aslında böyle bir cevap.
Üzülmüştü sadece.
Bu üzüntüden bir hafta sonra O kızın bir başkasıyla birlikte olmaya başlamasını duyduğunda yaşayacaktı asıl üzüntüyü.
Kırılmıştı kalbi.
Uzun süre konuşmadı onunla, yanında oturmasına rağmen.
Bakmadı bile yüzüne.
Kızgın mıydı?
Hayır.
Kırgınlık, belki...
Hatta hala ona karşı beslediği hisler vardı. Hep onu düşünüyordu.
Ama yoktu bir yaşanılmışlığı.

...
Taki o geceye kadar. İçinde hep bir umut vardı belki olur diye. Sabırsa en katmerlisi, bekleyişse en sabırlısı, duyguysa en yoğunu.
"Kötü bir haberim var sana."
"Arık onu düşünmesen iyi olur. Geri döndü o'na."
Bu sefer yıkılmıştı.
Mutluluğu hak ettiğine inanıyordu çünkü. Çok fazla bir şey istemediğini düşünüyordu. Beklide çok fazlaydı istediği.
Mutluluk.
Üç gün ağladı. Islak ve yürekten. Aynı şarkıyı dinleye dinleye. Ve o gün bitmeye başladı içindeki sıcaklık...
Yoktu hiçbir yaşanılmışlığı...

biraz uzun oldu kusura bakmayın