ÖLÜM :(

Sonsuza dek uyumak,
Toprak olmak, su olmak, hava olmak,
Susmak,
Artık olmamak?

Daha dün görmüştüm.
Dedim: nasılsın ve elini öptüm.
Diyemedi iyiyim diye, sadece gözleriyle iyi olduğunu anlatmaya çalıştı.
Sonra zorlandı, ağzından çıkamadı kelimeler, gözleriyle konuşuyordu sanki.
Dedim: İşten yeni geldim.
Tamam der gibi baktı.
Biraz daha oturdum yanında ve sonra geri döndüm eve.
Son görüşüm olmuştu.

Bu gece ben rahat yatağımda uyurken o toprağın altında olacak. Ve bunu biliyor olmak acı veriyor. Hani bazı insanların hiç ölmeyeceğini hep sizinle olacağını zannedersiniz ya öyle bişey işte. Ama acı gerçeğe şahit oluyorsun zamanı geldiğinde. Sonra düşünüyorsun, diğer sevdiklerini, onların da ölecekleri geliyor aklına ve sonra pişmanlıklar. Söylenemeyen sözler, kurulamayan cümleler.
Keşkeler? Keşkeler? Keşkeler?
Dedemdi , annemin babasıydı ve artık yok aramızda.
Düşüncelerdeyim pişmanlıklarımı, sevaplarımı, günahlarımı, nedenleri, niçinleri, yaptıklarımı, yapamadıklarımı ve yapabileceklerimi düşünüyorum? Ölüm çerçevesi içerisinde.
Sonunda hepimizin sonu değil mi?
Daha çok şey söylemek isterdim ama olmuyor.